Marcin Bąk
„To, co wysusza zbyteczną wilgoć, którą ciało jest przesycone, jest potrzebne dzieciom i młodzieży. Nadmiar wilgoci, bowiem powoduje ociężałość ciała, a jego zmniejszenie nadaje ciału lekkość i zwinność. A właśnie szermierstwo wysusza nadmierną wilgoć, gdyż powoduje parowanie, które niewidoczne podczas jakiejś pracy wydziela pot z ciała. Zatem dzieciom i młodzieży potrzebna jest szermierka i powinny się one nią zajmować”.
Tak, w 1605 roku Sebastian Petrycy – lekarz, pedagog i wychowawca – pisał o pożytkach płynących z uprawiania szermierki. Warto zwrócić uwagę na fakt, że w jego czasach była ona umiejętnością ze wszech miar utylitarną – ćwiczono ją na potrzeby armii, która wciąż jeszcze toczyła wojny polegając w znacznej mierze na starciach bronią białą oraz na potrzeby samoobrony/pojedynku. W czasach Petrycego praktycznie każdy mężczyzna miał przy sobie jakąś broń: szlachcic – szablę, mieszanin – rapier lub okutą laskę, chłop – grubą pałkę. Myśl tę powtórzył prawie dwa stulecia później wielki włoski fechmistrz, Domenico Angelo, uważany za faktycznego ojca nowoczesnej szermierki rekreacyjnej. Angelo był między innymi gorącym propagatorem uprawiania szermierki przez kobiety. Postulował także organizowanie zawodów sportowych bezpieczną bronią w miejsce śmiertelnie groźnych pojedynków na „ostre”.
